Իհարկէ, այնքան միամիտ չեմ, որ հաւատամ, թէ վաղը Հայաստանին համար շրջադարձային օր մը պէտք է ըլլայ: Բայց կը հաւատամ, որ պէտք է գայ այդ օրը, ուշ կամ կանուխ: Օր մը պիտի արթննանք նոր Հայաստանին մէջ, այն Հայաստանին մէջ, զոր կ՚երազէին Համաստեղը, Մոնթէն, մեր պապերն ու հայրերը: Անոնցմէ շատեր չտեսան հայրենիքիս անկախանալը, բայց մենք տեսանք, եկէք չմոռնանք ասիկա եւ չյուսահատինք: Հայրենիքը ծանր օրերուն լքելը, իմ խորին համոզումով, անարգանք է սեփական եսին հանդէպ: Ի վերջոյ, եթէ ծնողքդ հիւանդ եւ տկար ըլլան, պիտի չլքես անոնց:

Քանի որ այսօր քարզչության վերջին օրն է, իսկ ես ամեն կերպ աշխատելու եմ կատարել օրենքի պահանջը և փետրվարի 17-ին նույնիսկ ֆեյսբուքյան տիրույթում չզբաղվել որևէ գործունեությամբ, որը կարող է ներկայացվել որպես նախըտրական քարոզչություն, ապա հիմա կփորձեմ ընդհանուր գծերով ներկայացնել իմ վերաբերմունքը տեղի ունեցողի վերաբերյալ, ըստ որում, խուսափելով կոնկրետ անուններ տալուց: Անշուշտ, այս ընտրությունները լինելու են և արդեն իսկ ե՛ն աննախադեպ`մի քանի պատճառով:

Այո, իսկապես հետաքրքիր է, որ Հայաստան է ժամանել ՌԴ զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետը: Քվեարկության բուն օրից «հինգ րոպե պակաս»: Ակնհայտորեն ներքին-սողացող գործընթացներ են տեղի ունենում, որոնց մեր աչքն ու ձեռքը չեն կարող հասնել: Կարծես ամեն բան շատ ավելի լուրջ է:

Ստեփանակերտի օդանավակայանի խնդիրը ադրբեջանական իշխանությունների համար դարձել է հակահայկական հերթական հիստերիայի առիթ, և Բաքվից գրեթե ամեն օր այս հարցի վերաբերյալ սպառնալիքներ են հնչեցվում:

Անուն առ անուն չեմ հիշատակի, քանի որ մեծամասնություն եք «քաղաքական դաշտում» և հատկապես, ինչպես պարզվեց, ընդդիմություն կոչվածի մեջ: Դուք միշտ խուսափում եք ուղիղ խոսքից և գերադասում եք մարդու դեմքին ժպտալով` հետևից չարախոսել, գողանում եք ուրիշի մտքերն ու փորձում յուրացնել, խոստում տալիս ու չեք կատարում, փախչում եք ցանկացած պատասխանատվությունից ու լույսից:

25 տարի առաջ այս օրը Ստեփանակերտի կենտրոնական այս հրապարակը դարձյալ մարդաշատ էր: Տարբերությունները շատ են։ Այն ժամանակ ոչ թե անձրևային, այլ պարզ ու ջինջ եղանակ էր։ Մարդիկ ոչ թե դեմքով շրջված էին դեպի համերգ-շոուների համար նախատեսված բեմահարթակ, այլ նայում էին միանգամայն հակառակ ուղղությամբ՝ դեպի մարզկոմի շենքը և վանկարկում էին՝ «Հա-յաս-տա՛ն», «Մի-ա-ցո՛ւմ»:

Քսանհինգ տարիներ առաջ, ազգային ազատագրութեան եւ հայրենատիրութեան ոգիով տոգորուն հայեր մեկնակէտը դրին Արցախեան հզօր, արժանապատիւ եւ համաժողովրդային Շարժման, որուն պատուաբեր ձեռքբերումը եղաւ Արցախեան յաղթանակը:

2002 թվականի գարնանային մի օր Լոս Անջելեսի իմ արվեստանոցում աշխատում էի,Երևանից զանգ եկավ: Լիզա Ճաղարյանն էր. «Սամ ջան, Հրանտ Մաթևոսյանը Լոս Անջելեսում է, հիվանդ է, եթե կարող ես` անպայման տես նրան»:

Քանի շաբաթ է արդէն, որ Դիմատետրի էջերը ողողուած են ՀՀ նախագահական «ընտրութեան» հետ կապուած դէպքերով ու դէմքերով...Գործող նախագահին շուրջ այնքան շատ են կաշառուած ու կաշառուող մարդիկ, այսինքն անոնք որ ինչ-որ պաշտօն, դիրք են գրաւած, ինչ-որ գումար կը ստանան իր «բարեհաճութեամբ»...

Մամոլից տեղեկացայ, որ միասնական թիմի ցանկութիւն է եղել․․․ եւ չի իրականացել։ Այդ ուղղութեամբ իմ զանգերն էլ անարձագանք էին մնում։ Եւ Րաֆֆի Հ․-ն էր շատ զբաղուած եւ Հրանտ Բ․-ը։ Ճշգրիտ հարցումներով 5 օր առաջ Ս․Ս․-ն ուներ 43-45%, իսկ ՊՀ-ն, ՀԲ-ն եւ ՐՀ-ն՝ 5-35%: Եռեակի միասնաբար հանդես գալու դեպքում ՍՍ-ն ունենում էր 30%, իսկ եռեակը՝ 67-69% (սա քուէարկողների՝ ընտրութեան մասնակցողների թվում)։ ՈՒզում էի առաջարկել ծանոթանալ այս թվերին եւ նոյնիսկ միասնական ուժերով ստուգել այս հրաշքը։ Բայց սիրելի գործընկերներս միասնաբար հաղթանակի ձգտելու փոխարեն մտածում էին ինչպէս բարձրացնել իրենց պարտութեան տոկոսները։ Եւ արդեն ասում էն՝ ուշ է։